Η προχθεσινή στάση των Βουλευτών και των πολιτικών κομμάτων στη ψηφοφορία του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή, ανέδειξε για άλλη μια φορά την αποθέωση του πολιτικού κυνισμού τόσο στην διαχείρηση ,όσο και στην ουσία των δημόσιων πραγμάτων στη χώρα. Οι μικροσκοπιμότητες, η εξυπηρέτηση συντεχνιακών συμφερόντων, η αδιαφορία ή η άγνοια ακόμα και για βασικούς κανόνες του Κοινοβουλευτισμού, ήρθε να συμπληρώσει την περίφημη Χρυσοχοϊδεια ρήση περί της "άγνοιας του Μνημονίου"... Στο ΠΑΣΟΚ ,με τον Γ.Παπανδρέου του να απουσιάζει παριστάνοντας τον ηγέτη της Σοσιαλιστικής διεθνούς, η εσωκομματική μάχη των δελφίνων, πέρασε στην ψηφοφορία. Οι "Βενιζελικοί" θέλησαν να πλήξουν το Λοβέρδο -δείτε εδώ άγχος-, άλλοι όψιμα απογοητευμένοι δεν ψηφίσαν άρθρα ή παραγράφους, επιδιώκοντας με μια ύστατη διαφορροποίηση να πετύχουν την εκλογική τους επιβίωση, κάποιοι άλλοι μιλούσαν ανοιχτά για έλλειμμα ηγεσίας και εκλογή νέας απο την ΚΟ. Μπορεί να μιλά κανείς για το πλήρες μπάχαλο, με την πολιτικάντικη κουτοπονηριά, να επικρατεί πάνω στη απόλυτη μεταρρυθμιστική ανάγκη. Απο τη ΝΔ ,η επίσης απούσα ηγεσία, διευκόλυνε τις διαφορροποιήσεις απο την κομματική γραμμή, καθώς η λαϊκή δεξιά δεν υπερψήφισε την λειψή απελευθέρωση δικηγόρων και φαρμακοποιών, επειδή στους επιστημονικούς αυτους κλάδους εχει ισχυρή συνδικαλιστική παρουσία.

Μια κοινή γνώμη, συνηθισμένη στην πολιτική πατρωνεία της Μεταπολίτευσης, αλλά τώρα φοβισμένη και εξοργισμένη απο την κρίση, βλέποντας μια τόσο υποκριτική συμπεριφορά απο ένα απελπιστικά ελλειμματικό πολιτικό προσωπικό, είναι λογικό να νιώθει αποξένωση και εμπαιγμό, και απο την ανδιαφορία της, δίνεται ο χώρος στον κάθε εθνικιστή σπεκουλαδόρο, στον κάθε δόλιο μεγαλοφειλέτη "εκδότη", στην κάθε δυναμική αριστερίστικη μειοψηφία, στο κάθε μηδενιστή, να κάνει το πολιτικό παιχνίδι του. Τη στιγμή που θα πρέπει να επικρατήσει η εθνική ενότητα και ο πραγματισμός,μπας και γλυτώουμε απο τα χειρότερα, το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ελίτ με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, δείχνει το δρόμο προς το χάος.