Όλη η πολιτική και παραπολιτική συζήτηση, εκτυλίσσεται σήμερα στο αν οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, τον Μαϊο του 2010 διάβασαν το μνημόνιο ή οχι. Το θέμα ξεκίνησαν οι πρόδηλα άγαρμπες δηλώσεις της Λούκας Κατσέλη χθές στην "Ανατροπή" και το πράγμα πέρασε στην σφαίρα της ιλαροτραγωδίας απο την γκάφα του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στην πρωϊνή εκπομπή του ΣΚΑΪ. Τί είναι όμως αυτό που εξωθεί τους όψιμους εκπροσώπους του "Βαθέος ΠΑΣΟΚ" να αυτομαστιγώνονται με τέτοια μανία και να εξευτελίζονται σε τέτοιον βαθμό στα τηλεπαράθυρα; Προκειται για μια αυτοκαταστροφική κίνηση επικοινωνιακού ετεροκαθορισμού από τα κυβερνητικά πεπραγμένα των βασικών επιλογών τελευταίας κυβέρνησης ΓΑΠ; -Για τον Μ.Χρυσοχοϊδη, θα διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου, διότι είναι ακόμα και αυτή τ στιγμή Υπουργός Ανάπτυξης σε μια κυβέρνηση που ψηφίζει και εφαρμόζει ένα πρόγραμμα του οποίο ο ίδιος τις λεπτομέρειες κατα δήλωσή του ,αγνοεί.- Πρόκειται για μια επιχείρηση προσωπικής διάσωσης απο την εύλογη απόδοση πολιτικών -τουλάχιστον- ευθυνών; -η πράξη της ψήφου και της προσυπογραφής επί ενός νομοσχεδίου, μετρά στο ακέραιο ,είτε είχε κανείς την ευχέρεια να το διαβάσει μια εβδομάδα, είτε τρείς ώρες -όπως διατείνεται απο χθές η κυρία Κατσέλη.

Μάλλον λοιπόν το πρόβλημα εστιάζεται αλλού. Στις πολιτικές προτεραιότητες. Το ψέλλισε ο Χρυσοχοϊδης, το υπονόησε η Κατσέλη. Ολόκληρη η κυβέρνηση Παπανδρέου προτίμησε να μην διαπραγματευτεί και να μην εμβαθύνει στις λεπτομέρειες του μνημονίου, επειδή γνώριζε πως δεν θα το εφαρμόσει ουσιαστικά. Δεν θα έκανε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δεν θα μείωνε σοβαρά τις δημόσιες δαπάνες, δεν θα έκλεινε τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, δεν θα την έφερνε αντιμέτωπη με την κρατικοδίαιτη κομματική νομεγκλατούρα του.

Το Μνημόνιο αντιμετωπίστηκε εργαλειακά, σαν ένα μέσο κοινωνικής πίεσης και εκφοβισμού, τόσο των άγρια φορολογούμενων Ελλήνων, όσο και ως μέσο εκβιασμού των Ευρωπαίων εταίρων. Ολα τα "δυσάρεστα" αντιλαϊκά μέτρα ,ανάγονταν στις επιταγές της ανάλγητης και νεοφιλελεύθερης τρόικας ,ενω κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ,θα έπαιζαν τον ρόλο των "θεματοφυλάκων της εθνικής κυριαρχίας", πριονίζοντας οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής του, πιστεύοντας σε κάθε περίπτωση σε μια "μαγική λύση πολιτικής διευθέτησης του προβλήματος του ελληνικού χρέους, συνεχίζοντας να φλερτάρουν με τον βαθιά ριζωμένο λαϊκισμό του Παπανδρεϊσμού -μια επίσης εμπερειστατωμένη ανάλυση εδω
 Οπως ήταν φυσικό, με μια τέτοια πολιτικάντικη αντίληψη διαχείρησης του Μνημονίου απο την κυβέρνηση, οποιοιδήποτε στόχοι δεν θα ήταν δυνατόν να επιτευχθούν. Το Μνημόνιο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει πρώτα απο τον τρόπο εφαρμογής του και μετά απο τις όποιες λανθασμένες ρυθμίσεις του - που υπήρξαν και τέτοιες καθώς απο την αρχή οι συντάκτες του, δεν αντιλήφθηκαν την επιρροή που οι πολιτικοί παράγοντες θα είχαν στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος. μια αποτίμηση του μνημονίου, δείτε εδω

Λίγη σημασία έχει λοιπόν, αν διάβασαν ή όχι οι τότε υπουργοί και σημερινοί δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ το Μνημόνιο. Σημασία έχει οτι δεν θέλησαν ποτέ να το εφαρμόσουν, σκεπτόμενοι μόνο το κομματικό συμφέρον -αυτό που σκέφτονται και σήμερα. Μόνο που πλέον,κάτι τέτοιο δεν αφορά καν το στενό κομματικό τους πυρήνα...