Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012
Πολύ μελάνι χύθηκε, τα πληκτρολόγια άναψαν , το πολιτικό σύστημα δοκιμάστηκε πρωτόγνωρα στη Βουλή και η Αθήνα για άλλη μια φορά κάηκε , αυτή τη φορά για το Μνημόνιο Νο 2. Η δανειακή σύμβαση ,το πλήρες κείμενο της οποίας βρίσκεται εδώ θεωρήθηκε για πολλούς ως η έσχατη λύση για να διασωθεί η χώρα, για άλλους ως το τέλος της εθνικής κυριαρχίας και η απαρχή της εθνικής υποδούλωσης. Όπως όλα τα ζητήματα που τίθενται στον δημόσιο διάλογο της έρμης αυτής χώρας, αυτές τις δύο ημέρες κυριάρχησαν ο βερμπαλισμός και ο λαϊκισμός, ενώ τα επιχειρήματα και η στάθμιση της σοβαρής συζήτησης, πνίγηκαν ανάμεσα στον συναισθηματισμό της σωτηριολογίας απο τη μία και της κούφιας δημαγωγίας απο την άλλη. Ακόμα δε, και σοβαρές φιλελεύθερες φωνές, χαρακτηριστικές για την μετριοπάθεια και τον ρεαλισμό τους σε άλλες φάσεις της Ελληνικής κρίσης, δεν μπόρεσαν να μην υποκύψουν σε αυτή την μηδενιστική έκρηξη των ημερών.

Εντέλει το εκσφενδονιζόμενο δια χειρός Μαυρίκου, Μνημόνιο 2 πέρασε, εστω και με απώλειες, ωστόσο η εφαρμογή του, αποτελεί το μέγα ζητούμενο.


Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012
του Θόδωρου Αθηναίου
Δεν χρειάζεται να αναλωθώ στις σαχλαμάρες που ακούσαμε χθες βράδυ στη Βουλή, ευτυχώς όχι από όλους.

Μάταια ασφαλώς, περίμενα μπας και η κομμουνιστική αριστερά αποτολμήσει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Να ψελλίσουν βρε αδερφέ μία κουβέντα, εκτός του καταπληκτικού: “καλύτερα χρεοκοπία, παρά να δεχτούμε νέο δανεισμό”. Δηλαδή η δήθεν λύση τους είναι να υποστούμε 10 φορές πιο σκληρά από τα ακραία μέτρα.

Όσα χρόνια απαιτούσαν ασύμμετρη κοινωνική πολιτική ενός κράτους που δεν παράγει, δεν τους άκουσα να έχουν τέτοιες ανησυχίες. Την ώρα του λογαριασμού τις θυμήθηκαν. Ενώ στον οίκο τους βρίσκουν λογικό να απολύουν εργαζόμενους με τις χειρότερες μεθοδεύσεις. Τέτοιους ανθρώπους ο λαός μας τους έχει χαρακτηρισμένους με ειδικό επίθετο: ΑΝΕΠΡΟΚΟΠΟΙ!
Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012


του Γιώργου Τσίνα

Ομολογουμένως μέσα στην καθημερινή ανασφάλεια και δυστυχία που βιώνουμε, οι κραυγές επανάστασης και «δήθεν» εθνικής αντίστασης που αρθρώνονται από κάποιους (πολιτικούς, επιστήμονες και πολίτες)  προσφέρονται για ψυχανάλυση καθώς κανείς με σιγουριά δε μπορεί να πει αν προκαλούν το γέλιο ή το κλάμα.
Έτυχε το Σαββατοκύριακο που πέρασε, να ρίξω μια προσεκτική ματιά στα blogs και στα portals των εφημερίδων διαβάζοντας τα σχόλια των αναγνωστών και τις αναρτήσεις επισκεπτών καθώς επίσης και στα κοινωνικά δίκτυα, εξετάζοντας με προσοχή τα status και τα tweets των χρηστών.
Ο εθνικός παροξυσμός λοιπόν, στο μεγαλείο του! Μέσα στα σπλάχνα του θυμωμένου και οργισμένου έλληνα, που «θέλει να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», ξυπνά ο κλέφτης και ο αρματολός του 1821, η μορφή του κατάκοπου φαντάρου του έπους του 40 και ο αντάρτης τους ΕΛΑΣ, που μάχεται να διώξει το ξενόφερτο αγγλοαμερικανικό κατεστημένο του ιμπεριαλισμού και τους καπιταλισμού. Σουρεάλ στιγμές.

Αναγνώστες

Προτάσεις ιστοσελίδων

Από το Blogger.