Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
Ωστόσο, ο πολιτικός κόσμος και το κομματικό σύστημα δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει απο την δημαγωγία και την μικροπολιτική σκοπιμότητα, ακόμη και μετά την κατάρτιση μιας κυβέρνησης οικουμενικής νοοτροπίας, όπως η κυβέρνηση Παπαδήμου ,αποδεικνύοντας οτι ο πολιτικός δυισμός μεταξύ εκσυγχρονιστικού-φιλοευρωπαϊκού ορθολογισμού και παραδοσιακού-ελληνοκεντρικού λαϊκισμού δεν μπορεί να λησμονηθεί, ούτε όταν είναι ζητούμενα τα αυτονόητα -η επιβίωση όχι μόνο του Ελληνικού κράτους ή του τραπεζικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας.
Η κρίση και ο κίνδυνος της χρεοκοπίας απαιτεί λοιπόν άμεσες λύσεις, που το σήμερα καταρρέον Μεταπολιτευτικό δικομματικό σύστημα, αν και διείδε, δεν μπόρεσε να προσφέρει ,έχοντας τον μόνιμο φόβο του πολιτικού κόστους και τα παιχνίδια εναλλαγής ρόλων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η πολιτική συνεργασία αποτελεί πλέον προαπαιτούμενο και η κυβερνητική αποτελεσματικότητα, αυτοσκοπό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Προτάσεις ιστοσελίδων
1 σχόλια:
Καλή επιτυχία και καλό ξεκίνημα!
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Βλέπω ότι από την αρχή τοποθετείστε κόντρα στο λαϊκισμό και την μικροπολιτική ασθένεια της Ελλάδας.
Συμφωνώ απολύτως με το άρθρο, απλά με το σχόλιό μου ήθελα να αναδείξω περισσότερο την διαφορά (κατά τη γνώμη μου πάντα) μεταξύ διεθνούς προβλήματος από το Ελληνικό πρόβλημα, τόσο σε επίπεδο οικονομίας, όσο και σε επίπεδο λαού.
Στο επίπεδο της οικονομίας η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει αυτονόητες και εξόφθαλμες κακές οικονομικές πρακτικές οι οποίες συγκροτούν μια ιδιάζουσα "κομματοκρατία", ένα Ελληνικό φαινόμενο, κατά το οποίο οργανώνεται ένα κράτος για την προστασία δύο συγκεκριμένων κοινοβουλευτικών κομμάτων και ΟΧΙ του δήμου και της χώρας.
Στο επίπεδο του λαού, δεδομένου ότι ο λαός εξαγοράστηκε από τα κόμματα ώστε επί χρόνια να στηρίζει και να συναινεί σε αυτό το χάλι, σήμερα ΔΙΚΑΙΩΣ καλείται να πληρώσει τα σπασμένα και να καταλάβει τα λάθη του.
Καμία ομοιότητα (κατά τη γνώμη μου) με την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου ούτε ο λαός δεν πληρώνει δικά του λάθη (αλλά πληρώνει λάθη άλλων), ούτε οι οικονομίες των κρατών δεν έκαναν τόσο εξόφθαλμα κακές επιλογές και απαράδεκτες πρακτικές, απλά αποδείχθηκαν λιγότερο αυστηρές με τα δημοσιοοικονομικά τους.
Αναδεικνύω αυτό κυρίως, επειδή μερικοί δημοσιογράφοι που αναλύουν τη διεθνή κρίση, προσπαθούν να την ισοσκελίσουν με την Ελληνική κρίση, τόσο από πλευράς συγκυρίας, όσο και από πλευράς δικαιολογημένης αγανάκτησης λαών.
Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι προσπάθειες γίνονται εκ του πονηρού. Η ντόπια κρίση έτσι-κι-αλλιώς, με μαθηματική ακρίβεια, θα έρχονταν σε 2-3 χρόνια αργότερα, αν δεν συνέβαινε η διεθνής κρίση η οποία επίσπευσε το Ελληνικό πρόβλημα το οποίο είναι εντελώς ανεξάρτητο από το Ευρωπαϊκό.
Δημοσίευση σχολίου