Το οτι οι εκλογές που έρχονται θα είναι οι σημαντικότερες των τελευταίων 50 χρόνων, αποτελεί πλέον κοινοτυπία. Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, η ανάγκη για να εκφραστεί η έκδηλη λαϊκή οργή και να ανατραπούν δεδομένοι εδώ και δεκαετίες εκλογικοί συσχετισμοί επίσης. Αυτό που οι περισσότεροι αναλυτές παραβλέπουν ,είναι πως στις επόμενες εκλογές ο ελληνικός λαός ψηφίζει και για την κυβέρνησή του και μάλιστα, για μια κυβέρνηση που καλείται να φέρει σε πέρας ένα κατά γενική ομολογία πολύ δύσκολο οικονομικό πρόγραμμα, με πολλές παραμέτρους ανοικτές, με ζητήματα που εκφεύγουν από τη βούληση της χώρας και την στενά νοούμενη εθνική της κυριαρχία. Μια κυβέρνηση που θα έχει να αντιμετωπίσει επιφυλακτικούς δανειστές, εχθρικές αγορές και μια κοινή γνώμη κυριολεκτικά και μεταφορκά στα όριά της. Μέχρι στιγμής ,με τα δημοσκοπικά δεδομένα να τίθενται απο τους ίδιους τους ερευνητές εν αμφιβόλλω, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας που αποτελούσε το βασικό χαρακτηριστικό του Μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, απλά αποτελεί παρελθόν.

Η ηγετική αδυναμία, οι συνεχείς κυβιστήσεις ,απο την καταδίκη του μνημονίου, μέχρι την απόλυτη υπερψήφισή του απο τη ΝΔ και οι λεκτικοί ακροβατισμοί, σε συνδυασμό με τη δεδομένη κοινωνική αμφισβήτηση του ΠΑΣΟΚ και με τη νέα ηγεσία του, δεν προμηνύουν οτι η σύνθεση της επόμενης Βουλής θα εξασφαλίζει μια στοιχειωδώς βιώσιμη κυβέρνηση ακόμα και αν αυτή έχει το χαρακτήρα ενός "μεγάλου συνασπισμού". Αν τα δύο μεχρι τώρα "μεγάλα κόμματα" μαζί έχουν 155-160 βουλευτές,με όλο το φαιοκόκκινο μέτωπο του λαϊκισμού απέναντι, πρακτικά απο την επομένη των εκλογών η χώρα θα είναι λειτουργικά μη κυβέρησιμη. Επίσης, ακόμα και τα δύο αυτά κόμματα ,βαθειά τραυματισμένα απο την κακοδιαχείρηση και πρακτικά υπεύθυνα για την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, όπως έδειξε πρόδηλα η στάση τους στην κυβέρνηση Παπαδήμου,ιδιαίτερα με τις ρουσφετολογικές τροπολογίες των τελευταίων ημερών δεν δείχνουν να άλλαξαν πραγματικά νοοτροπία και πρακτική, με αποτέλεσμα να μην εγγυώνται απο μόνα τους το μεταρρυθμιστικό σοκ που καλείται μονοδρομικά να επιλέξει η χώρα, για να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή -άλλωστε αν το καθένα απο αυτά ήθελε να κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, διέθετε πολλά χρόνια πολιτικής κυριαρχίας η οποία σπαταλήθηκε άδοξα.
Εδώ χρειάζεται ένας τρίτος κυβερνητικός πόλος υπευθυνότητας, που θα λειτουργεί ελέγχοντας τα δύο αυτά κόμματα, ως προς τις απαραίτητες αλλαγές, και ως αντιστάθμισμα στον άκριτο και άλογο Αριστεροδεξιό λαϊκισμό του αντιευρωπαϊκού και πατριδοκάπηλου μετώπου "της μονομερούς στάσης πληρωμών, της δραχμής, της κρεμάλας" κλπ "δημοκρατικών λύσεων" τύπου Χρυσής Αυγής. Ποιά είναι τα κόμματα που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν τέτοιο ρόλο; Απο θέσης στην πολιτικό εκκρεμές και με ρεαλιστικές προοπτικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ,αυτές οι δυνάμεις θα ανέμενε κανείς να είναι η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι και η Δημοκρατική Συμμαχία.
Η Δημοκρατική Αριστερά με τη στάση της να αρνείται να λάβει οποιαδήποτε δέσμευση συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου και ο αντιμεταρρυθμιστικός συντεχνιασμός που εξέφρασε στο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων των ΑΕΙ και αλλού, απογοήτευσε ακόμη μια φορά όσους επιθυμούν μια ανανεωτικά αριστερή εκσυγχρονιστική πρόταση εξουσίας, ακόμα και αν δεν είναι οι ίδιοι Αριστεροί. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι κινούνται στο ίδιο κλίμα της Αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, με το να έχουν άλλο ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην σχεδόν μονοθεματική πολιτική τους επιχειρηματολογία. Η μετα-υλιστική ατζέντα της προστασίας του περιβάλλοντος ατονεί στην κοινωνική έκρηξη της οικονομικής κρίσης, χάνοντας οποιαδήποτε δυναμική, εξαφανίζοντάς τους πρακτικά.
Ετσι μένει η Δημοκρατική Συμμαχία. Ενα κόμμα του μεταρρυθμιστικού φιλελεύθερου χώρου, με κριτικά θετική στάση απέναντι στο Μνημόνιο, ρεαλιστικές θέσεις για την οικονομία ,με άμεσες Ευρωπαϊκές αναφορές και διασυνδέσεις, που είναι το μόνο κόμμα που δέχεται αυτή τη στιγμή να αναλάβει μέχρι και κυβερνητικές ευθύνες σε ένα ρεαλιστικό προγραμματικό πλαίσιο τομών. Η είσοδος στη Βουλή ,αλλά και η συμμετοχή ή η υποστήριξη στη κυβέρνηση ενός τετοιου κόμματος, θα αποσωβούσε τόσο την κυβερνητική αναποτελεσματικότητα των δύο μεχρι τώρα "μεγάλων", όσο και τον επικίνδυνο σε τέτοιες συνθήκες λαϊκισμό των "μικρών". Σε αυτές τις εκλογές του απόλυτου θυμού λοιπόν, η χρήσιμη ψήφος οφείλει να μετρήσει πολύ περισσότερο απ' ο,τι συνέβαινε συνήθως.