του Θόδωρου Αθηναίου
Κάποιοι ΔΕΝ εμπιστεύεστε την Μπακογιάννη σαν προσωπικότητα, σαν ιστορία, αυτό που αντιπροσωπεύει. Αν και διαφωνώ, η δημοκρατία επιβάλλει να τοποθετήσετε στη κάλπη τις προσωπικές σας επιλογές.

Ανησυχώ μόνο για όσους, αξιοποιώντας αυτή σας τη διάθεση, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματική σας βούληση προς όφελος των δικών τους επιδιώξεων. Γιατί τελικά υπάρχουν ΠΟΛΥ σοβαρότερα ζητήματα να τοποθετηθούμε απέναντι στο κρισιμότατο διακύβευμα των εκλογών.

Αφήστε λοιπόν για λίγο στη μπάντα την Μπακογιάννη και τους πονηρούς που επιχειρούν μάταια να "καπελώσουν" τις επιλογές σας και σκεφτείτε ψύχραιμα το εξής:

Το οτι οι εκλογές που έρχονται θα είναι οι σημαντικότερες των τελευταίων 50 χρόνων, αποτελεί πλέον κοινοτυπία. Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, η ανάγκη για να εκφραστεί η έκδηλη λαϊκή οργή και να ανατραπούν δεδομένοι εδώ και δεκαετίες εκλογικοί συσχετισμοί επίσης. Αυτό που οι περισσότεροι αναλυτές παραβλέπουν ,είναι πως στις επόμενες εκλογές ο ελληνικός λαός ψηφίζει και για την κυβέρνησή του και μάλιστα, για μια κυβέρνηση που καλείται να φέρει σε πέρας ένα κατά γενική ομολογία πολύ δύσκολο οικονομικό πρόγραμμα, με πολλές παραμέτρους ανοικτές, με ζητήματα που εκφεύγουν από τη βούληση της χώρας και την στενά νοούμενη εθνική της κυριαρχία. Μια κυβέρνηση που θα έχει να αντιμετωπίσει επιφυλακτικούς δανειστές, εχθρικές αγορές και μια κοινή γνώμη κυριολεκτικά και μεταφορκά στα όριά της. Μέχρι στιγμής ,με τα δημοσκοπικά δεδομένα να τίθενται απο τους ίδιους τους ερευνητές εν αμφιβόλλω, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας που αποτελούσε το βασικό χαρακτηριστικό του Μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, απλά αποτελεί παρελθόν.

του Αχιλλέα Ιωακειμίδη

Μύθοι για το φιλελευθερισμό - που θα τολμήσουμε να αγγίξουμε...

Συναντώντας όλα τα δαιμονικά που διαβάζουμε και ακούμε για το φιλελευθερισμό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ζήτησα από έλληνες φιλελεύθερους να απαντήσουν απλά και σύντομα σε μία σειρά από μύθους..

#mythos1fil Ο φιλελεύθερη οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα στη μεταπολιτευση οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα.

#mythos2fil Ο φιλελευθερισμός και το οικονομικό του μοντέλο κανουν τους πλούσιους πλουσιοτερους και τους φτωχούς φτωχότερους

#mythos3filΟ φιλελευθερισμός αποτελεί την ιδεολογική αφετηρία ή και ταυτίζεται με την κεντροδεξιά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη

#mythos4fil Ο φιλελευθερισμός θα μας κάνει να γίνουμε λιγότερο πιστοί, να αγαπάμε λιγότερο την οικογένεια και την πατρίδα μας.

#mythos5fil Ο φιλελευθερισμός και νεοφιλελευθερισμος αποτελούν τις δύο οψεις του ίδιου απάνθρωπου συστήματος.

#mythos6fil Ο φιλελευθερισμός σε μία εποχή που ο απλός λαός πεινάει δεν μπορεί να αποτελεί τη λύση.

#mythos7fil Ο φιλελευθερισμός προστατεύει τις τράπεζες, την πλουτοκρατία και τις αγορές.

Για τις επερχόμενες εκλογές έχουν γραφτεί και αναμένεται να γραφτούν πολλά. Οτι σημαίνουν το τέλος του δικομματικού πολιτικού συτήματος της μεταπολίτευσης, οτι είναι απαρχή και στην Ελλάδα, των κυβερνητικών συνεργασιών (εφόσον η εκλογική αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας ,οι συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και το ηγετικό έλλειμμα του Αντ.Σαμαρά θα επιφέρουν ένα μετεκλογικό σχήμα ενός "μεγάλου συνασπισμού" που θα κληθεί να συγκρατήσει την Ελλάδα στο Ευρώ και την Ευρώπη) ,οτι θα είναι η ευκαιρία για τον κυρίαρχο λαό να καταδικάσει κόμματα και πολιτικούς για την κακή οικονομική τους κατάσταση, οτι θα είναι η μεγάλη (και ταυτόχρονα νομοτελειακά χαμένη) ευκαιρία της Αριστεράς. Αυτά μέχρι τώρα ήταν -σε σημαντικό βαθμό αναμενόμενα εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα. Το νέο -και πιο ανησυχητικό- φαινόμενο που προκύπτει τον τελευταίο μήνα, είναι η είσοδος στη δημόσια συζήτηση του Πάνου Καμμένου ,των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" και της επιρροής του σε ένα σηματικό μέρος της κοινής γνώμης στις δημοσκοπήσεις.

του Κωνσταντίνου Παπαχαράλαμπου

1. Ο φιλελεύθερη οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα

Η οικονομική πολιτική που εφάρμοσε η συντριπτική πλειοψηφία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο φιλελεύθερη. Η πολιτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας ήταν δυστυχώς ένα συνοθύλλευμα σοσιαλισμού και εμμονών για το ρόλο του κράτους. Αυτή η σοσιαλιστική πολιτική δημιούργησε κρατικές επιχειρήσεις με χρέη δισεκατομμυρίων, όπως ο ΟΣΕ, ελαχιστοποίησε τον ανταγωνισμό στην πιάτσα και επέβαλλε υψηλή φορολόγηση σε όλους τους πολίτες. Έτσι η Ελλάδα απέκτησε τελικά ένα δυσλειτουργικό κράτος με υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους σε εκατοντάδες οργανισμούς, τραγελαφική γραφειοκρατία, αιματηρή φορολογία, διαβρωτική διαφθορά και τεράστια χρέη τα οποία χρειάστηκαν μία αναδιάρθωση που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ στον σύγχρονο κόσμο. Το σύνολο αυτών των πολιτικών απαξίωσαν την ελληνική αγορά, έδιωξαν δισεκατομμύρια νέων επενδύσεων και αύξησαν την ανεργία, με αποτέλεσμα η πατρίδα μας να βιώνει σήμερα την χειρότερη κρίση στο ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό πεδίο.

Πολύ μελάνι χύθηκε, τα πληκτρολόγια άναψαν , το πολιτικό σύστημα δοκιμάστηκε πρωτόγνωρα στη Βουλή και η Αθήνα για άλλη μια φορά κάηκε , αυτή τη φορά για το Μνημόνιο Νο 2. Η δανειακή σύμβαση ,το πλήρες κείμενο της οποίας βρίσκεται εδώ θεωρήθηκε για πολλούς ως η έσχατη λύση για να διασωθεί η χώρα, για άλλους ως το τέλος της εθνικής κυριαρχίας και η απαρχή της εθνικής υποδούλωσης. Όπως όλα τα ζητήματα που τίθενται στον δημόσιο διάλογο της έρμης αυτής χώρας, αυτές τις δύο ημέρες κυριάρχησαν ο βερμπαλισμός και ο λαϊκισμός, ενώ τα επιχειρήματα και η στάθμιση της σοβαρής συζήτησης, πνίγηκαν ανάμεσα στον συναισθηματισμό της σωτηριολογίας απο τη μία και της κούφιας δημαγωγίας απο την άλλη. Ακόμα δε, και σοβαρές φιλελεύθερες φωνές, χαρακτηριστικές για την μετριοπάθεια και τον ρεαλισμό τους σε άλλες φάσεις της Ελληνικής κρίσης, δεν μπόρεσαν να μην υποκύψουν σε αυτή την μηδενιστική έκρηξη των ημερών.

Εντέλει το εκσφενδονιζόμενο δια χειρός Μαυρίκου, Μνημόνιο 2 πέρασε, εστω και με απώλειες, ωστόσο η εφαρμογή του, αποτελεί το μέγα ζητούμενο.

Δεν χρειάζεται να αναλωθώ στις σαχλαμάρες που ακούσαμε χθες βράδυ στη Βουλή, ευτυχώς όχι από όλους.

Μάταια ασφαλώς, περίμενα μπας και η κομμουνιστική αριστερά αποτολμήσει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Να ψελλίσουν βρε αδερφέ μία κουβέντα, εκτός του καταπληκτικού: “καλύτερα χρεοκοπία, παρά να δεχτούμε νέο δανεισμό”. Δηλαδή η δήθεν λύση τους είναι να υποστούμε 10 φορές πιο σκληρά από τα ακραία μέτρα.

Όσα χρόνια απαιτούσαν ασύμμετρη κοινωνική πολιτική ενός κράτους που δεν παράγει, δεν τους άκουσα να έχουν τέτοιες ανησυχίες. Την ώρα του λογαριασμού τις θυμήθηκαν. Ενώ στον οίκο τους βρίσκουν λογικό να απολύουν εργαζόμενους με τις χειρότερες μεθοδεύσεις. Τέτοιους ανθρώπους ο λαός μας τους έχει χαρακτηρισμένους με ειδικό επίθετο: ΑΝΕΠΡΟΚΟΠΟΙ!

Η προχθεσινή στάση των Βουλευτών και των πολιτικών κομμάτων στη ψηφοφορία του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή, ανέδειξε για άλλη μια φορά την αποθέωση του πολιτικού κυνισμού τόσο στην διαχείρηση ,όσο και στην ουσία των δημόσιων πραγμάτων στη χώρα. Οι μικροσκοπιμότητες, η εξυπηρέτηση συντεχνιακών συμφερόντων, η αδιαφορία ή η άγνοια ακόμα και για βασικούς κανόνες του Κοινοβουλευτισμού, ήρθε να συμπληρώσει την περίφημη Χρυσοχοϊδεια ρήση περί της "άγνοιας του Μνημονίου"... Στο ΠΑΣΟΚ ,με τον Γ.Παπανδρέου του να απουσιάζει παριστάνοντας τον ηγέτη της Σοσιαλιστικής διεθνούς, η εσωκομματική μάχη των δελφίνων, πέρασε στην ψηφοφορία. Οι "Βενιζελικοί" θέλησαν να πλήξουν το Λοβέρδο -δείτε εδώ άγχος-, άλλοι όψιμα απογοητευμένοι δεν ψηφίσαν άρθρα ή παραγράφους, επιδιώκοντας με μια ύστατη διαφορροποίηση να πετύχουν την εκλογική τους επιβίωση, κάποιοι άλλοι μιλούσαν ανοιχτά για έλλειμμα ηγεσίας και εκλογή νέας απο την ΚΟ. Μπορεί να μιλά κανείς για το πλήρες μπάχαλο, με την πολιτικάντικη κουτοπονηριά, να επικρατεί πάνω στη απόλυτη μεταρρυθμιστική ανάγκη. Απο τη ΝΔ ,η επίσης απούσα ηγεσία, διευκόλυνε τις διαφορροποιήσεις απο την κομματική γραμμή, καθώς η λαϊκή δεξιά δεν υπερψήφισε την λειψή απελευθέρωση δικηγόρων και φαρμακοποιών, επειδή στους επιστημονικούς αυτους κλάδους εχει ισχυρή συνδικαλιστική παρουσία.

Μια κοινή γνώμη, συνηθισμένη στην πολιτική πατρωνεία της Μεταπολίτευσης, αλλά τώρα φοβισμένη και εξοργισμένη απο την κρίση, βλέποντας μια τόσο υποκριτική συμπεριφορά απο ένα απελπιστικά ελλειμματικό πολιτικό προσωπικό, είναι λογικό να νιώθει αποξένωση και εμπαιγμό, και απο την ανδιαφορία της, δίνεται ο χώρος στον κάθε εθνικιστή σπεκουλαδόρο, στον κάθε δόλιο μεγαλοφειλέτη "εκδότη", στην κάθε δυναμική αριστερίστικη μειοψηφία, στο κάθε μηδενιστή, να κάνει το πολιτικό παιχνίδι του. Τη στιγμή που θα πρέπει να επικρατήσει η εθνική ενότητα και ο πραγματισμός,μπας και γλυτώουμε απο τα χειρότερα, το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ελίτ με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, δείχνει το δρόμο προς το χάος.  

Όλη η πολιτική και παραπολιτική συζήτηση, εκτυλίσσεται σήμερα στο αν οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, τον Μαϊο του 2010 διάβασαν το μνημόνιο ή οχι. Το θέμα ξεκίνησαν οι πρόδηλα άγαρμπες δηλώσεις της Λούκας Κατσέλη χθές στην "Ανατροπή" και το πράγμα πέρασε στην σφαίρα της ιλαροτραγωδίας απο την γκάφα του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στην πρωϊνή εκπομπή του ΣΚΑΪ. Τί είναι όμως αυτό που εξωθεί τους όψιμους εκπροσώπους του "Βαθέος ΠΑΣΟΚ" να αυτομαστιγώνονται με τέτοια μανία και να εξευτελίζονται σε τέτοιον βαθμό στα τηλεπαράθυρα; Προκειται για μια αυτοκαταστροφική κίνηση επικοινωνιακού ετεροκαθορισμού από τα κυβερνητικά πεπραγμένα των βασικών επιλογών τελευταίας κυβέρνησης ΓΑΠ; -Για τον Μ.Χρυσοχοϊδη, θα διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου, διότι είναι ακόμα και αυτή τ στιγμή Υπουργός Ανάπτυξης σε μια κυβέρνηση που ψηφίζει και εφαρμόζει ένα πρόγραμμα του οποίο ο ίδιος τις λεπτομέρειες κατα δήλωσή του ,αγνοεί.- Πρόκειται για μια επιχείρηση προσωπικής διάσωσης απο την εύλογη απόδοση πολιτικών -τουλάχιστον- ευθυνών; -η πράξη της ψήφου και της προσυπογραφής επί ενός νομοσχεδίου, μετρά στο ακέραιο ,είτε είχε κανείς την ευχέρεια να το διαβάσει μια εβδομάδα, είτε τρείς ώρες -όπως διατείνεται απο χθές η κυρία Κατσέλη.